Figura tradicional española.
miércoles, 30 de septiembre de 2009
viernes, 18 de septiembre de 2009
Origami: caracolas
Segundo a persoa que as fai sexa diestro ou manecho (zurdo), as caracolas van xirar no sentido das agullas do reloxo ou no sentido contrario.
lunes, 14 de septiembre de 2009
sábado, 12 de septiembre de 2009
Os cabazos: usos
Cando se empregaban para levar o viño practicábaselle un buratiño na parte superior.
Os cabazos (12)
Algunhas variedades teñen formas similares ás das peras, pero, ó contrario que estas, presentan unha forte tendencia á simetría.
martes, 8 de septiembre de 2009
As fabas
Sementábanse entre o millo; era un traballo propio das mulleres, case sempre das máis vellas da casa, mentres poideran.
Habíaas brancas e pintas; as brancas empregábanse tanto para o caldo coma para guisos; as pintas só para os guisos. Para o caldo sempre se usaban fabas curadas (secas) e para os guisos tanto podías ser verdes (antes de secarse a cornella) coma curadas.
As fabas grandes, similares ás que se utilizan para face-la fabada asturiana, chamábaselles fabocos e, case sempre se consumían verdes.
Ó labor de separa-las fabas das cornellas chamábaselle debullar, o mesmo que no caso do millo e tamén o realizaban as mulleres máis vellas da casa.
As fabas tamén se empregaban, o mesmo que os graos de millo, tamén se empregaban en vez de moedas en determiñados xogos tanto dos nenos coma dos adultos.
A faba foi a precursora das actuais sorpresas que hoxe se introducen nos roscóns de Pascoa. Poñíanse no interior dos bolos que os padriños lle regalaban ós afillados nesta época do ano e tamén nas regueifas que se repartían con ocasión dos casamentos.
(Para máis información sobre esta cuestión: http://www.xogostradicionais.blogspot.com/)
Xa o di a copla:
A regueifa está na mesa,
no medio ten unha faba,
co permiso dos señores,
boulle espeta-la navalla.
Habíaas brancas e pintas; as brancas empregábanse tanto para o caldo coma para guisos; as pintas só para os guisos. Para o caldo sempre se usaban fabas curadas (secas) e para os guisos tanto podías ser verdes (antes de secarse a cornella) coma curadas.
As fabas grandes, similares ás que se utilizan para face-la fabada asturiana, chamábaselles fabocos e, case sempre se consumían verdes.
Ó labor de separa-las fabas das cornellas chamábaselle debullar, o mesmo que no caso do millo e tamén o realizaban as mulleres máis vellas da casa.
As fabas tamén se empregaban, o mesmo que os graos de millo, tamén se empregaban en vez de moedas en determiñados xogos tanto dos nenos coma dos adultos.
A faba foi a precursora das actuais sorpresas que hoxe se introducen nos roscóns de Pascoa. Poñíanse no interior dos bolos que os padriños lle regalaban ós afillados nesta época do ano e tamén nas regueifas que se repartían con ocasión dos casamentos.
(Para máis información sobre esta cuestión: http://www.xogostradicionais.blogspot.com/)
Xa o di a copla:
A regueifa está na mesa,
no medio ten unha faba,
co permiso dos señores,
boulle espeta-la navalla.
As patacas
Poñíanse tanto ó arado coma ó legón, dependendo da extensión que se ía plantar ou das condicións do terreo.
Se se trataba dunha veiga, empregábase o arado, pero se era na horta ou debaixo dunha viña, había que facelo co legón.
Era un traballo no que participaba toda a familia, homes, mulleres e mesmo os nenos.
Había quen precisaba da axuda de xornaleiros porque poñía moitas, tanto para o autoconsumo como para vendelas e abastecer con elas os mercados das vilas, pois eran un producto básico da alimentación traticional galega.
Calquera que tivera un anaquiño de terreo, poñía patacas.
A semente obtíñase da colleita do ano anterior, da que se procuraba deixar algunhas das millores para esta función, aplicando sen ser conscientes dilo o concepto darwiniano da supervivencia dos individuos millor adaptados.
A víspera do día previsto para poñelas, cortábanse as partes que tiñan "grelo" (gurumelo, xurumelo, xérmolo, segundo as zoas) e o resto aproveitábase para alimento das persoas ou dos animais.
Á semente conseguida por este sistema engadíase semente mercada para renova-las plantas e conseguir millores colleitas (outra vez Darwin).
A plantación:
Unha vez aberto o rego, labor realizado case sempre polos homes, estercábase con estrume das cortes; os máis acomodados empregaban tamén Nitrato de Chile, tarefa que alternaban homes e mulleres; logo colocábase manualmente no rego unha semente cada 40 ou 50 cm aproximadamente. Este último labor soían facelo as mulleres; os nenos eran os encargados de carrexar os cestos coa semente.
A sacha:
Consistía en cavar ó redor da plantas para quitar as herbas malas, osixenar a terra e achegarllela.
A recollida:
Facíase ó legón e nela participaba igualmente toda a familia.
Se se trataba dunha veiga, empregábase o arado, pero se era na horta ou debaixo dunha viña, había que facelo co legón.
Era un traballo no que participaba toda a familia, homes, mulleres e mesmo os nenos.
Había quen precisaba da axuda de xornaleiros porque poñía moitas, tanto para o autoconsumo como para vendelas e abastecer con elas os mercados das vilas, pois eran un producto básico da alimentación traticional galega.
Calquera que tivera un anaquiño de terreo, poñía patacas.
A semente obtíñase da colleita do ano anterior, da que se procuraba deixar algunhas das millores para esta función, aplicando sen ser conscientes dilo o concepto darwiniano da supervivencia dos individuos millor adaptados.
A víspera do día previsto para poñelas, cortábanse as partes que tiñan "grelo" (gurumelo, xurumelo, xérmolo, segundo as zoas) e o resto aproveitábase para alimento das persoas ou dos animais.
Á semente conseguida por este sistema engadíase semente mercada para renova-las plantas e conseguir millores colleitas (outra vez Darwin).
A plantación:
Unha vez aberto o rego, labor realizado case sempre polos homes, estercábase con estrume das cortes; os máis acomodados empregaban tamén Nitrato de Chile, tarefa que alternaban homes e mulleres; logo colocábase manualmente no rego unha semente cada 40 ou 50 cm aproximadamente. Este último labor soían facelo as mulleres; os nenos eran os encargados de carrexar os cestos coa semente.
A sacha:
Consistía en cavar ó redor da plantas para quitar as herbas malas, osixenar a terra e achegarllela.
A recollida:
Facíase ó legón e nela participaba igualmente toda a familia.
lunes, 7 de septiembre de 2009
Fotos natureza
Autor: S.P.F.Fragmento dos Diarios de Mariana Canabal:
"A finais de decembro podamo-los rosais e as rosiras, que en Galicia diferénciase entre uns e outras; aproveitamo-los restos da poda para prantar algúns máis e, sobre todo, para cumprir con todas aquelas peroas que nos pediran esqueixes, pois os rosais prenden de póla, tendo moito coidado de non misturar as distintas cores para conservalas.
"Prepárase a terra planando, é dicir, cavando superficialmente para deixala limpa de toda clase de herbas; se está dura convén minar e logo cavar para ventilar a terra; este labor aprovéitase para abonar; nós só empregamos abono orgánico procedente dos resíduos que se xeneran no propio xardín.
"Unha vez preparado o terreo, abonda con espetar as póliñas, procurando que queden enprofundas e logo prensa-la terra ó redor algo que se pode facer mesmo cos pés. Os rosais e as roseiras deben prantarse á beira dos muros e balados, procurando que queden protexidos do Norte; se non chove de xeito é preciso regalos en abondancia. As roseiras vanse atando para guialas, xa que o seu crecemento é moi rápido e os talos non acadan a rixidez propia dos rosais...
RosasAutora: M.M.
viernes, 4 de septiembre de 2009
Os cabazos (11): usos
Para protexer unha vela prendida. Logo a artesanía popular reproduceu estas formas estilizándoas e trasformándoas en pequenas obras de arte.
Tamén servían para gastar pequenas bromas ós que transitaban de noite.
miércoles, 2 de septiembre de 2009
Suscribirse a:
Entradas (Atom)