Poñíanse tanto ó arado coma ó legón, dependendo da extensión que se ía plantar ou das condicións do terreo.
Se se trataba dunha veiga, empregábase o arado, pero se era na horta ou debaixo dunha viña, había que facelo co legón.
Era un traballo no que participaba toda a familia, homes, mulleres e mesmo os nenos.
Había quen precisaba da axuda de xornaleiros porque poñía moitas, tanto para o autoconsumo como para vendelas e abastecer con elas os mercados das vilas, pois eran un producto básico da alimentación traticional galega.
Calquera que tivera un anaquiño de terreo, poñía patacas.
A semente obtíñase da colleita do ano anterior, da que se procuraba deixar algunhas das millores para esta función, aplicando sen ser conscientes dilo o concepto darwiniano da supervivencia dos individuos millor adaptados.
A víspera do día previsto para poñelas, cortábanse as partes que tiñan "grelo" (gurumelo, xurumelo, xérmolo, segundo as zoas) e o resto aproveitábase para alimento das persoas ou dos animais.
Á semente conseguida por este sistema engadíase semente mercada para renova-las plantas e conseguir millores colleitas (outra vez Darwin).
A plantación:
Unha vez aberto o rego, labor realizado case sempre polos homes, estercábase con estrume das cortes; os máis acomodados empregaban tamén Nitrato de Chile, tarefa que alternaban homes e mulleres; logo colocábase manualmente no rego unha semente cada 40 ou 50 cm aproximadamente. Este último labor soían facelo as mulleres; os nenos eran os encargados de carrexar os cestos coa semente.
A sacha:
Consistía en cavar ó redor da plantas para quitar as herbas malas, osixenar a terra e achegarllela.
A recollida:
Facíase ó legón e nela participaba igualmente toda a familia.
Se se trataba dunha veiga, empregábase o arado, pero se era na horta ou debaixo dunha viña, había que facelo co legón.
Era un traballo no que participaba toda a familia, homes, mulleres e mesmo os nenos.
Había quen precisaba da axuda de xornaleiros porque poñía moitas, tanto para o autoconsumo como para vendelas e abastecer con elas os mercados das vilas, pois eran un producto básico da alimentación traticional galega.
Calquera que tivera un anaquiño de terreo, poñía patacas.
A semente obtíñase da colleita do ano anterior, da que se procuraba deixar algunhas das millores para esta función, aplicando sen ser conscientes dilo o concepto darwiniano da supervivencia dos individuos millor adaptados.
A víspera do día previsto para poñelas, cortábanse as partes que tiñan "grelo" (gurumelo, xurumelo, xérmolo, segundo as zoas) e o resto aproveitábase para alimento das persoas ou dos animais.
Á semente conseguida por este sistema engadíase semente mercada para renova-las plantas e conseguir millores colleitas (outra vez Darwin).
A plantación:
Unha vez aberto o rego, labor realizado case sempre polos homes, estercábase con estrume das cortes; os máis acomodados empregaban tamén Nitrato de Chile, tarefa que alternaban homes e mulleres; logo colocábase manualmente no rego unha semente cada 40 ou 50 cm aproximadamente. Este último labor soían facelo as mulleres; os nenos eran os encargados de carrexar os cestos coa semente.
A sacha:
Consistía en cavar ó redor da plantas para quitar as herbas malas, osixenar a terra e achegarllela.
A recollida:
Facíase ó legón e nela participaba igualmente toda a familia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario