As fabas

Sementábanse entre o millo; era un traballo propio das mulleres, case sempre das máis vellas da casa, mentres poideran.
Habíaas brancas e pintas; as brancas empregábanse tanto para o caldo coma para guisos; as pintas só para os guisos. Para o caldo sempre se usaban fabas curadas (secas) e para os guisos tanto podías ser verdes (antes de secarse a cornella) coma curadas.
As fabas grandes, similares ás que se utilizan para face-la fabada asturiana, chamábaselles fabocos e, case sempre se consumían verdes.
Ó labor de separa-las fabas das cornellas chamábaselle debullar, o mesmo que no caso do millo e tamén o realizaban as mulleres máis vellas da casa.

As fabas tamén se empregaban, o mesmo que os graos de millo, tamén se empregaban en vez de moedas en determiñados xogos tanto dos nenos coma dos adultos.

A faba foi a precursora das actuais sorpresas que hoxe se introducen nos roscóns de Pascoa. Poñíanse no interior dos bolos que os padriños lle regalaban ós afillados nesta época do ano e tamén nas regueifas que se repartían con ocasión dos casamentos.
(Para máis información sobre esta cuestión: http://www.xogostradicionais.blogspot.com/)
Xa o di a copla:
A regueifa está na mesa,
no medio ten unha faba,
co permiso dos señores,
boulle espeta-la navalla.